Sábado, 01 de Janeiro de 2011

 http://www.youtube.com/watch?v=LdFaghd6j7w&feature=related

Mijn queeste,

 

Ik vertrok aan de brug onder het dorpje Pero Soares.

Na een kleine picknick met Gino, die niet in conditie was om te wandelen, ging ik alleen naar het dorpje Vila Soeiro

langs een asfaltweg met rode aanduidingen van de T1-route. Terwijl ik zocht naar het juiste begin van de klim naar Quinta do Paixão, raapte ik een appeltje voor de dorst en had een gesprekje met een lieve "velha' van het dorp. Ze was haar was aan het doen en vertelde me dat ze vroeger de tocht dikwijls had gemaakt omdat haar schoonfamilie van Videmonte was. Ze zei dat het pad nu overwoekerd is. Ik zei nog dat ik dan wel van de waterlijn zou weg gaan en zo mijn weg zou vinden waar het minder  begroeid is. Ze toonde me waar ik terecht moest komen op de helling en dat bleek al vlug een goede hulp want ik vond de rode lijn pas terug in Quinta Feijão.

 

Halfweg verloor ik mijn regenjas en mijn mooie wollen trui. Ik vond ze pas terug nadat ik het opgegeven had mijn mooie trui nog te vinden en besefte dat ik me niet moest vastklampen aan materie. Na een klauterpartij tussen de 'mato', eerst zonder en dan met 'silvas', bereikte ik de vervallen quinta. Het water was alleen nog maar een modderpoeltje dus ik plukte wat heerlijk verwilderde druifjes en vervolgde mijn weg met het idee dat er een kilometer verder een riviertje was. De T1 route was hier en daar aangeduid tot ik op de hoogvlakte kwam met hoge bremstruiken die me het zicht benamen. 

 

Ik vond toch de verlaten Quinta do Paixão, maar ook hier was geen water. Gelukkig had ik mijn appeltje voor de dorst en een paar druifjes. Dorstig en verloren liep ik heen en weer tot ik de moed vond om intuitief een pad in te slaan. Dit volgde ik zuid-zuidwest, ook al slingerde het pad soms naar het noorden. Ik wist dat het eens op de asvaltbaan naar Videmonte moest uitkomen. Stik kapot en heel dorstig kwam ik bij de eerste niet bewoonde boerderij aan. Deze is 2 km buiten het dorp en wordt gebruikt als stal voor de geiten. Ik dronk van het frisse riviertje en waste mij en mijn bezwete kleren aan de tank

die vol was en gebruikt werd om een kleine boomgaard te bevloeien. Ik vond het allerzachtste turfgras en had een heerlijke nachtrust .

 

Na mijn ochtendplasje kwam de buurboer zijn maïs halen om zijn geiten te voeren. Ik kreeg een lift tot het dorp waar ik van zijn vrouw verse geitenmelk en belegen kaas kocht. Ze gaf er mij nog een stukje zelf gebakken brood bij. Na een korte klimmende weg uit het dorp nuttigde ik dit heerlijke ontbijt, vulde mijn 75 cl. wijnfles, die ik in het dorpscafé gekregen had, met heerlijk water uit de levada. Heerlijk om daarin mijn oververhitte voeten te koelen. Het was heel stom om nieuwe basketters als schoeisel te nemen. Je zweet daar verschrikkelijk in en schuift bij het afdalen naar voor zodat je tenen pijn doen en blijnen krijgen. Ik genoot van mijn somatic en tibetaanse oefeningen.

 

Het pad dat ik volgde was heel breed en makkelijk met hier en daar kastanjebomen en heel mooie verzichten. Er was een onzeker kruispunt waar ik het universum vroeg om me de weg te duiden. Ik tekende een cirkeltje op de grond, hield er een stokje in en dacht waar het stokje 3 maal naar toevalt is de juiste weg. Het leidde me naar de minder brede weg, die bleek de juiste te zijn. Iets na de middag kwam ik aan Porto do Melo, een prachtige quinta met zicht op de toppen van de serra en Torre nog ver weg. Er is een nog bruikbare bron met heerlijk water. Met een beetje werk zou de tank ook nog te gebruiken zijn.

 

Een koppeltje dat toevallig langskwam toonde me welke weg ik verder moest volgen.Verderop werd de weg weer heel breed en duidelijk. Ik genoot van het zicht, links over de Zezere vallei en rechts op Linhares en verderop Folgosinho. Dit stuk van de weg had ik al eens met va gedaan. Ik herkende de farao rots. Ik ging verder in de schaduw van de S.Tiago, sloeg af aan Portela.

Hier heb je drie goed onderhouden bronnen met heerlijk water kort na elkaar. Ik kon dit heel erg apprecieëren na mijn dorstige ervaring van gisteren.

In een mooi bos begon ik aan mijn race tegen de zon. Ik had graag op de top de zonsondergang gezien. De zon won. Ik speelde een beetje vals door mijn rugzak af te smijten en een stukje door het struikgewas te rennen. De zon ging onder achter het Caramulo gebergte, het was magnefiek. Ik klom nog even verder tot Santhinha en zette daar mijn tentje op. Ik had een prachtig zicht van de wereld beneden die zich klaar maakt voor de nacht, al de lichtjes gaan aan, net kerstmis en dan de regenboogkleuren in de lucht.

 

Het plan was van daar te slapen tot de maan opkwam en dan 's nachts het lange gemakkelijke eind naar Vale Rossim af te leggen.Goed plan. 's Nachts is het fris. Ik had al mijn warme kleren aan zodat mij rugzak lekker licht was en ik flink kon doorstappen.De volgende dag zou ik lekker rusten aan het meer.De weg was lang. Ik verwachtte elk moment een duidelijk kruispunt met zijwegen die ik gelukkig niet moest nemen. In het duister ben ik ze allemaal voorbij gegaan zonder ze op te merken. Als het bos langs twee kanten van de weg groeide,was ik soms een beetje bang om een grote roedel everzwijnen tegen te komen. Ik kon mijn angst overwinnen, doordat ik ervan overtuigd was dat ik alleen zou ontmoeten wat ik moest tegenkomen.

 http://www.art-spaces.com/music/De%20Noite%20iremos.mp3

Ik ontmoette alleen stilte onder een prachtige sterrenhemel. Plots was ik aan de asvaltweg op maar 2 km van Vale Rossim. Mijn voeten deden pijn, dus ik was blij dat ik er bijna was. Ik hoorde een beetje verder een hond blaffen en toen nog één en nog één . Er kwam een vervelend verhaal in me op van toeristen die aangevallen waren door verwilderde honden. Gelukkig bleven deze honden waar ze waren. De volgende dag zei de campinguitbater van Vale Rosim dat de honden een winkeltje bewaken vlak bij de Mondeginho. Na een laatste krachtinspanning viel ik in slaap bij het meer onder de open hemel die al een beetje lichter werd in het oosten.

 

In het gezelschap van de twee lieve Sera da Estrella honden van de vale Rossim, heb ik ontbeten met een prachtig zicht van de zon die opkomt over het meer. Ik wachtte tot de bar open was zodat ik Gino kon bellen om te zeggen dat hij mijn goede wandelsandalen mee moet geven met twee vriendinnen die me vergezellen bij de afdaling naar Loriga. Aan de bar heb ik kennis gemaakt met twee trekkers uit België die vrienden bleken te zijn van vrienden. Ik had ook een boeiend gesprek met twee Tjechen die kwamen genieten van de natuur. Het is goed leuke mensen te ontmoeten met positieve ideeën. Ik heb dus genoten, kleren gewassen bleinteentjes verzorgd, gebaad in meer en zon.

 

Om 4 uur ben ik vertrokken op de T1 richting Torre. Ik had graag de zonsondergang gezien maar er zat nog een hogere heuvel tussen. Toch was het fantastisch die immense stilte en prachtige kleuren in de lucht. Ik heb mij rugzak op een rustig plekje achter gelaten waar ik later mijn tentje ga opzetten voor de nacht. Als ik hem daar zo in de verte zie staan krijg ik het gevoel dat ik mijn compagnon heb achter gelaten.

Ik schreef... "In het noordoosten zie ik de weg die ik gisteren heb afgelegd, pff wat een bergrug

 ... prachtig... zwaar de moeite! In het oosten zie ik de mistige bergen richting Spanje, in het zuiden de Torre,

daar ben ik morgen. In het westen de kleurige hemel. Gek gevoel zo'n enorm verzicht en zo een immense stilte.

Wat een rust."

Ik ondekte op het kruispunt van de T1 en T11 of nu de PR4 een gebouw dat gevormd is door een reuzachtige rots die op twee andere rotsen rust en van voor is dicht gemaakt. Er zijn ook nog andere gebouwtjes kleiner en knus waar je een vuurtje in kan maken. Dit is vlakbij een drinkbare rivier en ook een klein stuwmeertje. Perfekte overnachtingsplaats. Mischien om met 'de ladies' eens naar toe te komen. Het is hier heel rustig met een mooi uitzicht op de Zezere vallei.

 

Ik zit nu op het dak van Portugal een ontbijtstop te maken. Onder mij een witte wereld, alles weg. "Laat alles los en je bent vrij". Vake ik wil je bedanken om me te laten mee genieten van je zin in avontuur en je wandellust. Moeke, dankje voor de zin in het spirituele. Dit is leven!

 

Rond 11 u. ben ik aan het begin van de wandeling van de Garganta Loriga. Ik geniet van de rust en het zicht terwijl ik wacht op twee vriendinnen die me zullen vergezellen op het laatste deel van mijn tocht. Ik heb 3 wensen voor dit laatste deel: de eerste is goed gezelschap, de tweede is de zonsondergang zien want die is altijd prachtig in de Garganta, de derde is een zacht plekje om te slapen.

Een beetje na 3 uur vertrokken we van de Torre. Na een verwarrend begin vonden we gemakkelijk de weg langs de stuwdam naar de Covão Da Areia waar we onze tent op zetten. De zonsondergang werd geblokt door de mistige wolken die ons het zicht op het westen benamen. We zaten zelf niet in de mist. Na een gezellig kampvuurtje hadden we een ellendige koude bobbelige nacht. In de morgen gingen we met twee lekker op de zon wachten, oefeningen doen, mediteren, ontbijten en ik kreeg een heerlijke voetmassage terwijl de derde persoon lekker kon uitslapen. Dankjewel vriendinnen om me lekker warm te houden 's nachts, voor jullie goede gezelschap en het gedeelde eten. Rond 15 u vertokken we met de taxi terug naar de Torre. Ik had mijn sokken vergeten op het plekje waar ik gisteren gewacht had zodoende kon ik nog even alleen zijn. Dit was leuk om nog even mijn tocht te overlopen. Het was een heerlijke, verrijkende, energiegevende ervaring en had een beetje langer mogen duren.

Volgende keer neem ik wel goede wandelschoenen mee, een paar flesjes water, een warme lichte slaapzak en een goed passende rugzak waar ik mijn tent aan kan bevestigen. Ik ben heel blij met mijn floepstentje. Lekker handig en warmer dan mijn iglo.

Voor meer dan één nacht is een matje ook wel fijn.

Ik heb met volle teugen genoten en gun mezelf zeker nog eens zo een vakantie!

Wat een rust.

 

My quest, 

I went to the bridge below the village Pero Soares. 

After a small picnic with Gino, who was not fit to walk,

I went alone to the village of Vila Soeiro, 

along an asphalt road with red markings on the T1 circuit. 

As I searched for the correct start of the climb to Quinta do Paixão, 

I picked up an appel for the thirst and had a nice conversation with a "velha" of the village. 

She was doing herwashings, and told me she had often made the trip over the hill,

to her husband's family who lived in Monte Vide .She said they pat it is now overgrown. 

I told I would go away from the water line 

and find my way where it is less overgrown. 

She showed me where I had to go on the slope.

that soon proved a great help because I did not fount to the red line until Feijão Quinta.

Haf way I lost my rain jacket and my beautiful wolen sweater. 

I  found hem again, I realized that I should not cling to matter.

 

After a clamber party between the 'mato', first without and then with"Silvas", I reached the Expired Quinta. 

The water was only a mud puddle ,so I picked some delicious wild grapes 

and went on my way whit the idea that ! KM furder I would find a river .

The T1 route was marked here and there until I was on the high plains 

high brooms limited  my sight. 

I found the abandoned quinta do Paixão and here was no water at all. 

Luckily I had my apple and a few grapes. 

Lost and thirsty, I walked back and forth until I found the courage to intuitively found a way out.

I followed this south-southwest, although sometimes the path swung to the north

I knew that it had to join up somewhere whit the main road to Vide monte. 

Haf broken and very thirsty, I reached the first, not inhabited farm. 

It is 2 km from the village and is used as a stable for goats. 

I drank the cool river water and washed myself and my sweaty clothes whit the water from the tank, 

which was full and was used to irrigate a small orchard. 

I found the softest turf grass and had a lovely night rest.

 

After my morning pee,came the neighbour farmer fetch his corn to feed his goats.

I got a lift to the village where I bought fresh ewe milk and mature cheese of its wive.

She gave a bit off homemade bread to me. 

After short climbing road gone from the village I enjoyed this delicious breakfast, 

and filed my 75 cl. wine filled bottle,which I had got in the rural bar,with delicious water 

from the "levada', where I also could cool my overheated feet in. 

It was very stupid of my to use my new basketball shoes, 

you get terrible sweaty feet and they slide to the frond,so that your toes hurt and you get blisters. 

I enjoyed  my somatic and tibetan exercises . 

The path I followed was very broad and easily with some chestnut trees and beautiful views. There was an uncertain cross point where I asked the cosmos to indicate the way, 

I drew a circle on the floor and held a stick, and thought where the stick point to three times is the right way.

It led me to the less broad road that was the right one.

Early in the afternoon I came to Porto Do Melo., splendid quinta with a view off the tops of the serra and Torre still far away. 

 

There is a still useable source with delicious water, with a little work, the tank also can be used.

A couple who happened to come by showed me which way I had to take.

Later the road was again very broad and clear. I enjoyed the sight, left the Zezere valij 

and right Linhares and furder on Folgosinho.This piece of road I had already done with father. 

I recognized the pharaoh rock.Ik continued in the shadow off S. Tiago the turnt off at  Portela. 

Here are,close together,three well maintained sources with good water .

I was really apriciating this after my thirsty experience yesterday. 

In a beautiful forest I started to my rase against the sun,to the top,I wanted  to view the sunset on top ,but the sun won.

I threw my backpack and run a bit through the bushes. 

The sun was setting behind the mountains Caramulo it was magical.

I climbed further to Santhinha top and then put my there. 

I had a great view of the world below, which was gearing up for the night, 

all the lights went on, like Christmas and then the rainbow colors in the air. 

The plan was to sleep there until the moon rose and then at night walk the long  easy end to Vale Rossim. 

Good plan at night is so cool I have all my warm clothes on 

so I could travel light and I was able to walk a a fine speed .

The next day I would rest on the lake.

The way was long and I expect each moment a clear cross point with sideways which I fortunately did not have take.

In the dark I past them all witout noticing them.

If therewas a forest on bouth roadsides,I was sometimes a bit frightened a large pack of wild boars would cross my pat. 

I could  overcome my fear,I was sure that I would only meet what I had to encounter.

 http://www.art-spaces.com/music/De%20Noite%20iremos.mp3

 

But I met only silence under a splendid night sky. Suddenly I was at the main road but 2 km of Vale Rossim,

my feet disposed of pain, therefore I was glad that I was almost there .

I heard a dog barking and a bit further another and another. 

There was an annoying story that rose up in my mind of tourists who were attacked by wild dogs. 

Fortunately, these dogs remained where they were and the next day they camp manager of Vale Rossim 

sayd that the dogs guard a shop near the mondeginho . 

After a last effort I fell asleep at the lake under the open sky  that was a already abit lighter in the east. 

 

In the company of two lovely Sera da Estrella dogs of the Vale Rossim , 

I had breakfast with a dazzling view of the sun that rises over the lake.

I waited until the bar was open so I could call gino, to say that he should pass on my good hiking sandals 

to two friends who accompany me on the descent to Loriga.

At the bar, I met two hikers from Belgium, who turned out to be friends of friends. 

I also had an interesting conversation with two czech who came to enjoy nature. 

It's good fun to meet people with positive ideas. 

So I've enjoyed, washed clothes, cared Blein cloves bathed in the lake and the Sun.

At four in the afternoon I left,on the T1 directions Torre.I would like to view the sunset but there is just 

even a higher hill in me sight.Yet it was wonderful that Immense silence and beautiful colors in the sky.

I left my backpack on a quiet spot where I em going to put my tent for the night. 

If I see him standing there so alone in the distanse I get the feeling that I've left my partner. 

I wrote ... "In the north east, I see the way I walked yesterday, pff. what a ridge 

... Beautiful ... hard effort but worted! In the east I see the misty mountains to Spain in the south Torre, 

where I will be tomorrow .In the west the colored sky.

Crazy feeling such a huge distance sight and thus a vast silence. What a peace!

 

I discovered at the intersection of  T1 and T11 , now the PR4 

A building formed by a giant boulder where two other rocks rest on, and closed by humans at the front. 

There are other smaller cosy buildings where you can make a fire .. 

This is near a  river whit drinkable water and  a small lake. 

Perfect place to overnight .Mabey to come with the ladies . 

It is very quiet with a nice view of the Zezere valy.

I am now on the roof of portugal for a breakfast stop.

Below me a white world, everything is gone. 

"Let go of everything and you are free" 

Father I want to thank you for letting me enjoy your sense of adventure and your hiking pleasure. 

Ma, thank you for the sence in the spiritual.This is life! 

 

Around 11 am I'm at the start of the walk from the Garganta Loriga. 

I enjoy the tranquillity and the view while I wait for two friends, 

who will accompany me on the final part of my journey. 

I have three wishes for this part, first good company, second 

the sunset because it is always beautiful in the Garganta ,

The third a soft place to sleep.

 

 

A bit after 3 pm we left of the torre after a confusing beginning we found  the way 

that passes the dam and lead to the Covão Da Areia where we put our tent . 

The sun perdition was crammed by the foggy clouds which took away the visibility on the west. 

We self were not  in the fog and after a sociable camp-fire, we had a miserable cold bumpy night. 

In the morning we went with two waiting on the Sun to come over the hil, exercises, meditation, breakfast 

and I got a nice foot massage.While No. 3  sleped late nicely.

Thank you friends to keep me warm at night, for shared food and your good company  .

Around 3 pm we took a taxi back to the Torre. I had forgotten my socks 

on the spot  where I had waited yesterday .So I could be alone.

It was nice look back over my trip, I had a wonderful, enriching, 

energizing experience It should have been a bit longer.

 Next time I takes along good walking shoe, a couple glas botels for water, 

a warm light sleepingbag and a good appropriate backpack whit  possibility to conect my tent. 

For more than one night a isolating mat is also fine.

I am very happy whit my floeps tent, it is a fast fast and warm home compared with then my igloo.

I have enjoyed with full gear and allow myself certainly again such a holiday. 

 

publicado por Leen Hiking às 07:35